مهد

#انسان_و_معنا

مهربانی یا مهرطلبی؟ مساله این است.

🔶راه و رسم مهربانی با آنچه که می پنداریم گاهی زمین تا آسمان فرق دارد.
مهربانی در خودش نوعی بی نیازی و بخشندگی دارد. مهر می ورزی و می بخشی برای اینکه ذات تو این گونه است و اینکه پایه و اساس دنیا بر روی همین عشق و مهربانی است را درک کرده ای.
وقتی مهربان هستی، توقع داشتن از دیگران و رنجش، خواه ناخواه از سبد زندگیت حذف می شود چون منتظر نتیجه ی مشخصی نیستی و معتقدی اصل مهربانی با خودش نتایج مثبت را به همراه می آورد.

🤗مهربان شاید دست و دلبازی اش بی حد و حساب نیست اما همان اندازه ی کمش هم بی چشمداشت است.

مهر طلبی ولی ظاهرش غلط انداز است.
مهرطلب ها مهربان های ناراضی اند. می بخشند بی آنکه بخشش را فهمیده باشند. آنها توقع دارند در ازای محبتشان به آنها بگویید :
چه آدم خوبی! عجب انسان شریفی و خلاصه می خواهند با محبت کردن، چیزی را جلب کنند که تشنه ی آنند.
دو روز بعد که همه رفتارهای عمد و غیر عمدتان را به حساب نمک نشناسیتان می گذارند کاری می کنند که از پذیرش محبتشان پشیمان شوید.

🔶مهرطلب نیازمند است و این نیازمندی او را گدای محبت می سازد.

در حالی که مهربان انگار چاره ای جز این ندارد که مهربان باشد. بگذارد مهرورزی از درونش جوشش یابد و همچون رودی همه جا را سیراب کند.

مهرطلب ها معمولا عقده هایی در درونشان هست که با ماسک مهربانیشان آن را پوشش می دهند.
انسان هر چقدر بالغتر، مهربانتر و هر چه هم نابالغ تر، مهرطلب تر.

🔶انسان رشد یافته به جای گدایی مهر و محبت، آن را می بخشد.
مهرطلب فکر می کند اگر دستمزد مهری را که داده نگیرد و در ازایش چیزی که می خواهد را دریافت نکند بازنده است.
مهربان می داند که بازی مهربانی اصولا بازنده ندارد و یک بازی برد-برد است.

این است که مهربان ها اتفاقا انسان های سطحی و بوالهوسی نیستند عمیق و سخاوتمندانه و بزرگوار می اندیشند و خردمندانه و عشقورزانه رفتار می کنند.

🤗دنیا به آدم های مهربان نیازمند است. همان هایی که خورشید را به یادت می آورند که از نور بخشیدن ابایی ندارد چون رسم آفتاب بودن گرما بخشیدن است.

🔅این متن را اگر می پسندید به اشتراک
بگذارید.

✍حدیث خداداد
@hadiskhodadad